اگر دعا مستجاب نشد، شاید به جهت آن است که ما از خداوند خیر نخواسته ایم، یا خالصانه و صادقانه از خداوند درخواست نکرده ایم. شاید هم استجابت آن، به مصلحت ما نبوده است.

« بداء » در آفرینش، نظیر نسخ در قانون است مثل آنکه از ظاهر قانون و یا حکمی تصور کنیم که دائمی است، ولی بعد مدتی ببینیم که عوض شده است.

گویی خداوند خواسته است در این ضیافت با نشاندن ما در مکتب ولایت، نعمت خود را به اتمام رساند.

رمضان در کنار آن همه لطف و صفا، یک مهمانی اجباری است نه اختیاری.

هر چه میزبان بی نیازتر باشد مهمانی، از کرامت و محبت بسیار بالای او بیشتر حکایت می‌کند.

اگر حضور در محضر میزبان را در ضیافت رمضان باور کرده باشیم بی شک در کنار شوق روزه داری، هراس از بی ادبی نسبت به این بارگاه با شکوه هم به دلمان را می یابد.

ارزش رمضان، به نزول قرآن است. ارزش انسان ها نیز می تواند به مقداری باشد که قرآن در آنها نفود کرده باشد.

رمضان هر سال هم، اثری است که ما از خود در عالم هستی به جای می گذاریم و حتی این اثر را در روز قیامت ملاقات خواهیم کرد.